Od późnych lat trzydziestych Wielka Brytania, Niemcy, Stany Zjednoczone i inne kraje zaczęły badać nadstop. Podczas II wojny światowej, aby sprostać potrzebom nowych silników lotniczych, badania i wykorzystanie nadstopów weszły w okres intensywnego rozwoju. We wczesnych latach czterdziestych Wielka Brytania po raz pierwszy dodała niewielką ilość aluminium i tytanu do stopu 80Ni-20Cr, aby utworzyć fazę γ do wzmocnienia, i opracowała pierwszy stop na bazie niklu o wyższej wytrzymałości w wysokich temperaturach. W tym samym czasie, aby dostosować się do rozwoju turbosprężarek do tłokowych silników lotniczych, Stany Zjednoczone zaczęły wytwarzać łopatki ze stopu Vitallium na bazie kobaltu.
Inconel, stop na bazie niklu, został również opracowany w Stanach Zjednoczonych do produkcji komór spalania do silników odrzutowych. Później, w celu dalszej poprawy wytrzymałości stopu na wysokie temperatury, metalurdzy dodali do stopu na bazie niklu wolfram, molibden, kobalt i inne pierwiastki w celu zwiększenia zawartości aluminium i tytanu oraz opracowali szereg gatunków stopów, takich jak jak brytyjski „Nimonic”, amerykański „Mar-M” i „IN” itp. Różne superstopy, takie jak X-45, HA-188, FSX-414 i tak dalej, zostały opracowane przez dodanie niklu, wolframu i innych pierwiastków do stopów na bazie kobaltu. Ze względu na brak zasobów kobaltu rozwój nadstopów na bazie kobaltu jest ograniczony.
W latach czterdziestych XX wieku opracowano również nadstopy na bazie żelaza. W latach pięćdziesiątych wyprodukowano A-286 i Incolo 901. Jednak ze względu na słabą stabilność w wysokich temperaturach rozwijały się one powoli od lat 60. XX wieku. Związek Radziecki zaczął produkować nadstopy na bazie niklu klasy „Д około 1950 r., A później wyprodukował serię „ÐД zdeformowanych nadstopów i
